به نقل از «خبرگزاری برنا»

آیا خطر ابتلا به آلزایمر از راه بینی صحت دارد؟!

تاریخ انتشار: ۲۰ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۳۸۶۸۸۳

در حالی که هفته گذشته بیانیه مطبوعاتی پژوهشی از پژوهشگران دانشگاه “گریفیث” منتشر شد مبنی بر اینکه انگشت کردن در بینی می‌تواند انسان را در معرض خطر ابتلا به آلزایمر و زوال عقل قرار دهد، اکنون با پرسش مستقیم از پژوهشگران این مطالعه و همچنین دیگر کارشناسان این حوزه مشخص شده است که نباید نگران بود، چرا که هیچ شواهد علمی هنوز این ادعا را تایید نمی‌کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گزارش برنا؛ هفته گذشته برای برخی افراد در سراسر جهان که عادت دارند بینی خود را با انگشت تخلیه کنند، هفته سختی بود، چرا که سیل تیترهای خبری روانه شده بود که اعلام می‌کردند شواهد ترسناکی پیدا شده است مبنی بر اینکه ابتلا به بیماری آلزایمر و زوال عقل با این کار مرتبط است. اکنون مشخص شده است که این برداشت از آن پژوهش تنها یک حدس و گمان بوده است و به گفته چندین عصب‌شناس که پایگاه نیو اطلس با آنها تماس گرفته، “بسیار بعید” است.

همانطور که در بسیاری از این دسته از اخبار علمی رخ می‌دهد، داستان از یک بیانیه مطبوعاتی منشأ گرفته است که در این مورد، بیانیه‌ای از دانشگاه گریفیث استرالیا است که روز جمعه ۲۸ اکتبر منتشر شد. این خبر با عنوان “پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که انگشت کردن در بینی می‌تواند خطر ابتلا به آلزایمر و زوال عقل را افزایش دهد” منتشر شد و به پژوهشی که در مجله Scientific Reports منتشر شده بود، اشاره می‌کرد.

این پژوهش روی موش‌ها نشان داد که یک باکتری به نام کلامیدیا پنومونی(Chlamydia pneumoniae) می‌تواند قسمت‌هایی از مغز را هنگام قرارگیری در بینی حیوان آلوده کند. علاوه بر این، این مطالعه نشان داد زمانی که آن باکتری خاص وارد مغز موش می‌شود، می‌تواند موجب ایجاد تغییرات پاتولوژیک شود که مشابه آنچه در بیماری آلزایمر دیده می‌شود، است.

این پژوهش در واقع ۱۰ ماه پیش در ماه فوریه منتشر شده بوده، اما به تازگی خبررسانی شده است و هنگامی که منتشر شده با یک بیانیه مطبوعاتی همراه شده که در آن اعلام شده باکتری‌های موجود در بینی ممکن است خطر ابتلا به بیماری آلزایمر را افزایش دهند. بنابراین منطقی به نظر می‌رسد که بپرسیم چرا یک مطالعه که ۱۰ ماه پیش منتشر شده، بار دیگر به عنوان یک پژوهش جدید با یک نتیجه کاملاً جدید تبلیغ می‌شود که ناگهان نشان می‌دهد انگشت کردن در بینی می‌تواند با خطر آلزایمر مرتبط باشد؟

نیو اطلس برای تلاش و درک چگونگی شکل‌گیری این پیوند جدید در مورد ارتباط با انگشت کردن در بینی با چندین کارشناس صحبت کرده است. پروفسور جیمز سنت جان(James St John) یکی از نویسندگان همکار در این مطالعه اولین نفر است. وی گفت که احساس می‌کند این مطالعه با داستان‌های دیگر ترکیب شده است و از زمانی که این مطالعه برای اولین بار منتشر شد، تعدادی از متخصصان گوش، حلق و بینی که از یافته‌های آن هیجان زده بودند، با او تماس گرفته‌اند و از او خواسته‌اند که این رابطه بین عفونت‌های بینی و زوال عقل را بیشتر بررسی کند.

وی با اشاره به بازخوردی که از محققان گوش و حلق و بینی در مورد این مطالعه دریافت کرده، به نیو اطلس گفت: این موضوع باید بررسی شود. ما هرگز به این فکر نکرده‌ایم که به تاریخچه عفونت‌ها یا آسیب به بینی نگاه کنیم. از زمانی که بیانیه رسانه‌ای را منتشر کردیم، افراد زیادی با من تماس گرفتند. یکی گفت، همسرم به بیماری آلزایمر مبتلا شده و عفونت‌های بد بینی داشته و در زمانی که اولین علائم و مواردی از این قبیل داشت، بینی‌اش را زیاد با انگشت تخلیه می‌کرد. بنابراین ما از این رابطه مطمئن نیستیم، اما باید بررسی کنیم.

ارتباط تخلیه بینی با انگشت با ابتلا به آلزایمر و زوال عقل که به نظر می‌رسد کانون این موج جدید پوشش رسانه‌ای باشد، ناشی از بخش کوچکی از این مطالعه است که نشان می‌دهد آسیب‌های عمدی به اپیتلیوم موش منجر به افزایش نفوذ باکتری در اعصاب محیطی و پیاز بویایی می‌شود. اپیتلیوم بینی لایه نازکی از بافت است که داخل بینی را می‌پوشاند و در این مطالعه پژوهشگران از یک ماده شیمیایی برای آسیب رساندن به آن بافت به عنوان مدلی شبیه به آسیب‌های طبیعی بینی در انسان استفاده کردند.

فرضیه‌ای که سنت جان ارائه می‌کند این است که انگشت کردن در بینی می‌تواند آسیب مشابهی به پوشش بینی شما وارد کند که احتمالاً می‌تواند منجر به حرکت حجم بیشتری از پاتوژن‌ها به مغز شود و آن پاتوژن‌ها در مغز می‌توانند مجموعه‌ای از وقایع را ایجاد کنند که منجر به ایجاد بیماری آلزایمر شود. البته اینجا یک سوال کلیدی پیش می‌آید. اینکه ما در اینجا در مورد چه نوع آسیب به بینی با چه فشاری صحبت می‌کنیم؟ سنت جان می‌گوید احتمالاً انگشت کردن ملایم در بینی، آسیب‌زا نیست، اما اگر بینی خود را تا زمانی که خونریزی کند دستکاری کنید، ممکن است این مشکل عارض شود. نیو اطلس با تعدادی دیگر از دانشمندان علوم اعصاب و پژوهشگران زوال عقل تماس گرفت تا بازخورد آنها را در مورد این ارتباط احتمالی میان انگشت کردن در بینی و بیماری آلزایمر دریافت کند.

چند نفر از این کارشناسان ابراز کردند که این پیشنهاد آنقدر مضحک است که ترجیح می‌دهند اصلا نامی از آنها آورده نشود و خود را دخیل نکنند، با این حال برخی دیگر از آنها پاسخ‌های سنجیده‌ای به این فرضیه دادند. برایس ویسل(Bryce Vissel) عصب شناس دانشگاه نیو ساوث‌ ولز که تمرکز تحقیقاتی خاصی بر بیماری‌های عصبی دارد، می‌گوید که یافته‌های اصلی این مطالعه جالب است. به گفته وی، این ایده که عفونت‌های باکتریایی می‌توانند در زوال عقل نقش داشته باشند و این عفونت‌ها می‌توانند از بینی به مغز منتقل شوند، حوزه‌های تحقیقاتی قانع‌کننده‌ای هستند، اگرچه هنوز در حد حدس و گمانه هستند.

ویسل می‌گوید، هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد این رفتار(انگشت کردن در بینی) که رفتاری رایج میان انسان‌ها است، در آلزایمر نقش دارد. وی افزود: من هرگز در مورد آن چیزی نشنیده‌ام، شواهدی برای آن ندیده‌ام یا مبنایی برای بیان چنین اظهاراتی نداشته‌ام. من نگران هستم که مردم آنچه را که گفته‌اند اشتباه تعبیر کنند و از انجام کاری که انسان‌ها برای هزاران سال انجام داده‌اند، ترس داشته باشند.

نیکی-آن ویلسون(Nikki-Anne Wilson) پژوهشگر فوق دکتری در تحقیقات علوم اعصاب استرالیا نیز گفته‌های ویسل را تکرار می‌کند. او موافق است که شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهند برخی عوامل می‌توانند به طور فرضی نقشی در برخی بیماری‌های تخریب کننده عصب داشته باشند، اما یافته بزرگ از نتایج این مطالعه جدید به این نکته که انگشت کردن در بینی یکی از عوامل مؤثر در ابتلا به آلزایمر است، اغراق آمیز است.

وی می‌گوید: این گمان که اختلال در اپیتلیوم بینی ممکن است احتمال چنین عفونتی را افزایش دهد، جدید است. با این حال، این مطالعه حیوانی به دور از شواهد علّی مبنی بر این است که انگشت کردن در بینی موجب ابتلا به بیماری آلزایمر می‌شود و با آن فاصله زیادی دارد. پروفسور جیمز سنت جان اولین کسی است که اذعان می‌کند باید تحقیقات بیشتری انجام شود و در حال کار بر روی شروع یک مطالعه بزرگ در سال آینده است تا افرادی که در مراحل اولیه بیماری آلزایمر هستند، بررسی شوند.

این مطالعه حس بویایی شرکت کنندگان را بررسی می‌کند، از باکتری‌ها در بینی آنها نمونه‌برداری می‌کند و سوابق پزشکی آنها را برای شواهد عفونت بینی دنبال می‌کند. پروفسور سنت جان در صحبت کردن در مورد این مطالعه جدید، هیچ اشاره‌ای به انگشت کردن در بینی به عنوان یک عامل خطر برای آلزایمر نکرد. وی می‌گوید پژوهش‌های پیشین نشان داده است که انگشت کردن در بینی یک عمل رایج تقریباً جهانی در میان بزرگسالان است و احتمالاً پیدا کردن کسی که بگوید هرگز تا به حال دست در بینی خود نکرده است، سخت خواهد بود.

در نهایت به نظر می‌رسد افرادی که بینی خود را با انگشت تخلیه می‌کنند نباید نگران ابتلا به آلزایمر و زوال عقل بر اثر انجام این رفتار باشند. اما مطمئناً وقتی این کار را انجام می‌دهند، باید به شکل ملایم انجام دهند تا آسیبی به جداره داخلی بینی نرسانند.

 

آیا این خبر مفید بود؟ 0 0

نتیجه بر اساس 0 رای موافق و 0 رای مخالف

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: آلزایمر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۳۸۶۸۸۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

این علائم هشداردهنده ابتلا به سندروم روده تحریک پذیر است

آفتاب‌‌نیوز :

امیرحسین حسینی فوق تخصص گوارش و کبد کودکان و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در برنامه شبکه سلامت سیما در خصوص سندروم روده تحریک پذیر در کودکان به گفتگو پرداخت.

حسینی گفت: سندروم روده تحریک پذیر در دسته بیماری‌های عملکردی قرار دارد، بیماری‌های عملکردی یک بیماری خاص و خطرناک نیستند و علت مشخص و خاصی برای آن‌ها تعریف نشده است، به همین دلیل به این نوع بیماری‌ها که احتمال و دلایل متعددی برای بروز آن‌ها مطرح می‌شود، «نشانگان یا سندروم» می‌گوییم.

کارشناس برنامه در مورد سندروم روده تحریک پذیر (IBS) گفت: از علامت‌های اصلی این سندروم، درد شکمی همراه با اسهال و یبوست است که باید حداقل به مدت ۴ روز در ماه، در فرد وجود داشته باشد. این درد‌ها معمولاً با تغییر قوام و تعداد دفعات مدفوع همراه است البته این در صورتی است که بیماری‌های دیگری در کنار این بیماری وجود نداشته باشد.

وی افزود: اگر در کنار علائم سندروم روده تحریک پذیر، علائم خطر دیگری مانند اینکه رشد کودک خوب نباشد، دفع مدفوع همراه با خون یا بلغم باشد و یا کودک استفراغ‌های مکرر حاوی صفرا داشته باشد، کودک را باید سریعاً به پزشک رساند، زیرا این علائم در سندروم روده تحریک پذیر وجود ندارد و تشخیص بیماری دیگری خواهد بود.

این فوق تخصص گوارش کودکان یادآوری کرد: زمینه ابتلاء افراد خانواده، به هم ریختگی میکروب‌های روده و افرادی که نسبت به درد حساسیت زیادی دارند، از جمله عوامل تاثیر گذار در بروز این بیماری هستند.

حسینی گفت: سن شیوع این بیماری ۶ تا ۱۸ سال است، اما گاهی این علائم در نوزادان دقایقی قبل از دفع مدفوع به شکل دل پیچه و درد دیده می‌شود که در واقع نوعی سیر تکاملی در نوزاد محسوب می‌شود. در بعضی از نوزادان نیز حالت کولیک داریم که در طیف درد‌های عملکردی قرار می‌گیرد و بیماری خاصی نیست نکته قابل اهمیت این است که این تشخیص‌ها حتما باید توسط پزشک متخصص صورت گیرد.

کارشناس برنامه در پاسخ به این سوال که اولین قدم در تشخیص این بیماری چیست، گفت: قبل از تشخیص قطعی، اولین قدم بررسی بیماری سلیاک (حساسیت به گندم)، دفع خون مخفی در مدفوع و انجام آزمایشات اولیه خون است. قابل ذکر است که در تشخیص این بیماری به انجام سونوگرافی هیچ نیازی نیست.

حسینی افزود: در برهه‌های زمانی که استرس وجود دارد، مانند قبل از شروع قاعدگی، بعد از ابتلا به یک سری از عفونت‌های حاد گوارشی میکروبی و یا ویروسی، فرد ممکن است به علائم سندروم روده تحریک پذیر دچار شود، که به آن سندروم روده تحریک پذیر بعد از ابتلا به بیماری گفته میشود.

وی تأکید کرد: رژیم‌های غذایی صنعتی و فرآوری شده، مانند آب میوه‌های صنعتی، غذا‌های فست فود، کنسرو‌ها و...، موادی را در روده تولید میکنند که به گاز بیشتر در روده منجر میشود و درد شکمی را بیشتر میکند، بنابراین حذف مواد غذایی صنعتی نقش مهمی در کاهش علایم دارد. 

کارشناس برنامه در پاسخ به این سوال که آیا سندروم روده تحریک پذیر تنها درمان دارویی دارد؟ گفت: کنترل این بیماری راحت نیست، بعد از عوامل تغذیه ای، استرس و علائم مربوط به روان، نقش مهمی در شعله ور شدن این سندروم دارد علاوه براین جلسات روانشناسی (CBT) در کاهش علائم و کاهش میزان مصرف داروها، نقش مهمی دارد.

عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی گفت: وقتی صحبت از بیماری‌های عملکردی به میان می‌آید، نقش اصلی اطمینان بخشی پزشک به خانواده است، کم کردن استرس و صحبت‌های پزشک، نقش بسیار مهمی در درمان دارد.

منبع: خبرگزاری ایسنا